اگر خوشبین‌ترین انسان‌ها را به میدان های جنگ،آنجا که قصابان بزرگ کشتار می کنند،به تماشا برید و یا آنها را از برابر اتاقهای جراحی عبور دهید که دست و پاها را در آنها قطع می کنند،و یا به زندان‌های قرون وسطائی بکشانیدشان که در آنجا مجرمان ومحکومان را برای تفریح آنقدر گرسنه نگه می داشتند تا در وقت خواب عضلات یکدیگر را بدرند و بخورند، آن وقت خوشبینی شما بعد از یک سیر و سیاحت به یک بدبینی کبیر بدل خواهد شد.زندگی برای این زیباست که نگرش ما همواره در سطح است،اما اگر به ژرفنای آن خیره شویم،آنجا که همه برای یکدیگر چنگ و دندان تیز می کنند و انسان گرگ انسان است،دیگر خوشبینی شاعرانه،دروغی بیش نخواهد بود .
